Tegoroczny kalendarz imprez szkolnych został wzbogacony o Święto Szkoły obchodzone 5 listopada, w 43 rocznicę powstania Szkoły Podstawowej im. Wł. Jasińskiego w Koprzywnicy. Uroczystość odbyła się pod hasłem „Pamiętając o przeszłości budujemy przyszłość”. Przeszłość kształtuje nowe pokolenia, bowiem pamięć o dokonaniach tych, którzy odeszli, pozwala wzorować się na ideałach, którym byli wierni. Na szkole zaś spoczywa ogromny obowiązek wychowywania nowych pokoleń tak, aby o przeszłości mówili z szacunkiem, jednocześnie odważnie krocząc w przyszłość. Warto podkreślić, że pomysłodawczynią obchodów tego święta była pani dyrektor Teresa Majczak, która jako nauczycielka historii najlepiej rozumie jej rolę w wychowywaniu młodych pokoleń.

Obchody Święta Szkoły rozpoczęła Msza święta odprawiona przez proboszcza parafii św. Floriana ks. Jerzego Burka w kościele parafialnym. Uczestniczyli w niej m.in. Burmistrz Miasta i Gminy Koprzywnica pan Marek Jońca, Sekretarz Miasta i Gminy pani Dorota Kruszec – Nowińska, Prezes Świętokrzyskiego Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego pani Wanda Kołtunowicz,emerytowani pracownicy szkoły, przedstawiciele instytucji działających na terenie gminy, przedstawiciele Rady Rodziców naszej szkoły, dyrekcja szkoły, grono nauczycielskie i uczniowie wraz z pocztem sztandarowym. W homilii ks. J. Bureknawiązał do patrona szkoły - Władysława Jasińskiego, „Jędrusia”, który oddał życie za wolną ojczyznę. Mówił o tym, że dla współczesnych pokoleń Władysław Jasiński może być autorytetem. Przykładem człowieka, dla którego najważniejszą wartością była ojczyzna. Po Mszy św. odświętnie ubrani uczniowie przeszli do budynku szkoły, gdzie po krótkiej przerwie rozpoczęła się dalsza część uroczystości. Centralnym miejscem odchodów była szkolna sala gimnastyczna, bo tylko tam mogli zmieścić się licznie przybyli goście i gospodarze. Każdy detal, zarówno wystrój sali gimnastycznej, tematyczne gazetki, wystawy prac podkreślały rangę uroczystości i były inspiracją do snucia wspomnień o minionych 43 latach istnienia naszej szkoły.

Tę część uroczystości rozpoczęła pani dyrektor. Jako absolwentka tej szkoły szczególnie ciepło powitała gości, wśród których była m.in. pani Kazimiera Nowakowska, pierwsza wychowawczyni obecnej pani dyrektor. W dowód wdzięczności za trud wychowania, zaszczepienie pasji nauczycielskiej, pani T. Majczak wręczyła swojej wychowawczyni bukiet kwiatów. Ten moment wzruszył wiele osób, bowiem dwie trzecie aktualnej kadry to absolwenci tej szkoły, więc kwiaty wręczone jednej z wychowawczyń stały się niejako symbolem całej łąki dobrych życzeń i podziękowań złożonych na ręce innych nauczycieli emerytów. Pani dyrektor w swoim wystąpieniu powiedziała: „Jako dyrektor wielką wagę przykładam do budowania właściwych postaw społecznych i obywatelskich naszych wychowanków, dlatego też odnoszenie się z szacunkiem do dorobku minionych pokoleń stało się w tej szkole priorytetem. Widniejący zaś na szkolnym sztandarze napis „Słowa uczą, przykłady pociągają” towarzyszy nam w nieustającym, codziennym procesie wychowawczym”. Następnie pani dyrektor wręczyła statuetki Przyjaciela Szkoły osobom, które w sposób szczególny w minionych latach wspierały jej działalność. Honorowe tytuły przyznane przez powołaną do tego kapitułę otrzymali: pani Maria Jasińska, synowa Wł. Jasińskiego oraz pan Mieczysław Korczak, prezes Stowarzyszenia Kombatantów "Jędrusiów" Żołnierzy Armii Krajowej, ich Rodzin i Sympatyków. Niemniej ważnym punktem obchodów Święta Szkoły było obejrzenie bardzo ciekawej prezentacji multimedialnej na temat historii i aktualnej działalności szkoły. Wszyscy, a szczególnie nasi uczniowie, z zainteresowaniem obejrzeli zdjęcia swoich nauczycieli, którzy przed wielu laty uczyli się w murach tej samej szkoły. Niejednemu łza zakręciła się w oku, kiedy wspominani byli ci nauczyciele, którzy odeszli na zawsze. W części artystycznej zebrani wysłuchali ciepłych i rzewnych piosenek poświęconych szkole, wychowaniu i ojczyźnie, a także fragmentów z kroniki szkoły prowadzonej od 1941 roku przez ówczesnego kierownika szkoły pana Antoniego Żgutowicza, który opisywał, z jakimi trudnościami dydaktycznymi i lokalowymi borykał się, zanim podjęto decyzję o budowie, a następnie wybudowano obecną szkołę. Owe wydarzenia na kartach kroniki wspomina w następujący sposób: "Z czasów przedwojennych brak kroniki, bo akta szkoły zostały spalone w czasie działań II wojny światowej. Przybyłem jako nauczyciel do szkoły w Koprzywnicy w dn. 31 marca 1941 roku i od tego czasu kreślę kilka zdań o losach szkoły.(...)W ciężkich warunkach rozpoczęła się nauka w dn. 3 września 1945 roku po zakończeniu II wojny światowej. Budynek częściowo w gruzach, brak w ogóle sprzętu i pomocy naukowych. W dwóch salach, w których okna deskami zabito rozpoczęto naukę. Za ławki służyły zwykłe deski. Piecami do ogrzewania w zimie były zwykłe piecyki. Nauka odbywała się tylko w dni cieplejsze w porze zimowej. Stopniowo remontowano budynek, zakupywano ławki i pomoce z funduszów Komitetu Rodzicielskiego, a budżet gminy na oświatę był skromny”.

Funkcję dyrektorów szkoły na przestrzeni lat pełnili: wspomniany już pan Antoni Żgutowicz, pan Jan Czajkowski, pan Tadeusz Grzesiak, pani Iwona Kopeć i obecnie od 2009 r. pani Teresa Majczak.

         Następnie w obecności gości, dyrekcji szkoły i przedstawicieli Samorządu Szkolnego ks. J. Burekpoświęcił wyremontowaną kuchnię, po czym wszyscy przy herbacie w świetlicy szkolnej snuli wspomnienia o latach przeżytych w szkole. Miłym akcentem tej części uroczystości było odczytanie przez panią wicedyrektor Barbarę Miklaswspomnień absolwenta szkoły ks. dr hab. Ignacego Bokwę, który napisał:

Szkoła Podstawowa w Koprzywnicy – wspomnienie

 

Moje pierwsze wspomnienie Szkoły Podstawowej w Koprzywnicy wiąże się z egzaminem dla przedszkolaków, stwierdzającym ich przydatność do rozpoczęcia nauki szkolnej. Wiem, że ten mój pierwszy w życiu egzamin zdawałem przed Panem Janem Czajkowskim, w budynku późniejszego przedszkola. Pytania dotyczyły życia codziennego, ale i tak poziom przejęcia się tym faktem był wysoki – wiadomo, egzamin to egzamin! Pozostało mi wspomnienie człowieka uśmiechniętego, życzliwego. Później spotkaliśmy się z Panem Czajkowskim w V klasie, już w nowej szkole, która stoi po dziś dzień.

Moje pierwsze spotkanie z nową szkołą w Koprzywnicy nastąpiło 1 września 1968 roku. Z głośników na sali gimnastycznej słychać było słowa ówczesnego ministra oświaty, prof. Henryka Jabłońskiego, który gdzieś w terenie otwierał nową szkołę i zachęcał do wytrwałej pracy. Wraz ze starszymi kolegami z moich rodzinnych Sośniczan przycupnęliśmy gdzieś w kącie i umilaliśmy sobie czas rozmową. Niespodziewanie wyrosła postać Pani Kazimiery Nowakowskiej, która nie podzielała naszego sposobu uczestnictwa w uroczystości rozpoczęcia nowego roku szkolnego i zwróciła nam uwagę. „No, ładnie zacząłem”, pomyślałem sobie. Fakt ten nie miał jednak najmniejszego wpływu na przebieg mojej dalszej kariery w Szkole w Koprzywnicy. Okres czterech lat tu spędzonych wspominam z coraz większym sentymentem. Najbardziej interesowały mnie przedmioty humanistyczne, z których na pierwszym miejscu stał język polski, potem historia. Jako że nie posiadam daru orientacji w terenie, spore kłopoty miałem z geografią, zwłaszcza z długością i szerokością geograficzną. Wstyd przyznać, ale właśnie za nieznajomość tego fragmentu wiedzy otrzymałem moją jedyną ocenę niedostateczną podczas czterech lat nauki w Koprzywnicy. Los chciał, że za ten sam defekt zostałem podobnie oceniony w I klasie II Liceum Ogólnokształcącego w Sandomierzu! Do dziś uśmiecham się na myśl o tych moich niepowodzeniach. Za to w tym samym czasie mogłem popisać się gramatycznym i logicznym rozbiorem zdania, co, prócz pisania wypracowań, uwielbiałem podczas nauki języka polskiego w Koprzywnicy.

Czas mojej szkoły podstawowej – i w Sośniczanach (1964-68), i w Koprzywnicy, wspominam z wielką wdzięcznością. Miałem szczęście spotkać dobrych i bardzo dobrych nauczycieli. Jestem im wdzięczny za to, że kochali swoją pracę, wkładali w nią swoje serce, a nas znosili z cierpliwością. Jest taka zasada, która mówi, że pomimo całego bagażu pedagogicznej wiedzy teoretycznej, w wykonywaniu zawodu nauczyciela czy pełnienia misji kapłańskiej instynktownie naśladuje się swojego nauczyciela czy katechetę. Bez przesady powiem, że już w czasie mojej nauki w szkole podstawowej zrodziła się we mnie myśl o podjęciu pracy nauczycielskiej. Potem przerodziła się ona w postać powołania kapłańskiego, które od 21 lat realizuję jako nauczyciel akademicki.

Moim Nauczycielkom i Nauczycielom z Koprzywnicy serdecznie dziękuję za szlachetność, naturalny autorytet i wielki trud. Dla Zmarłych proszę o życie wieczne, a dla żyjących o wszelkie łaski na długie, dobre, spełnione lata życia.

 

Z wyrazami dziecięcej wdzięczności i szacunku

ks. Ignacy Bokwa

 

Sośniczany, 04.11.2010 r.

 

Następnie Ola Łuczak, uczennica klasy V – tej odczytała napisany przez siebie wiersz, który zdobył pierwsze miejsce w konkursie poetyckim „Szkoła wierszem malowana” ogłoszonym z okazji święta

W tym czasie w klasach odbyły się konkursy wiedzy o życiu i dokonaniach Patrona szkoły, a także o historii szkoły. Na sali gimnastycznej w analogicznym konkursie uczestniczyli uczniowie klas VI - tych. Około 12.00 sala gimnastyczna znowu wypełniła się uczniami i gośćmi. Uczniom, którzy zwyciężyli w konkursach: plastycznym, wiedzowym i poetyckim ogłoszonych z okazji Święta Szkoły,  wręczono nagrody.

Na zakończenie warto zacytować inny fragment z kroniki szkoły pisanej przez pana A. Żgutowicza: ,,10 lat mojego starania o nową szkołę (…) bardzo dużo godzin i całych dni pracy zostało uwieńczone pełnym sukcesem – piękna, nowa szkoła i wspaniałe warunki pracy będą służyły przyszłym pokoleniom do osiągnięcia lepszych wyników nauczania (…)”.

 Jako, przed laty, uczennica, a teraz nauczycielka koprzywnickiej podstawówki, mogę powiedzieć, że rzeczywiście szkoła, z takim trudem budowana przez jej dawnych nauczycieli i sympatyków, a rozwijana przez kolejne pokolenia dyrektorów, nauczycieli, przyjaciół i uczniów służy nam wszystkim i jako nowoczesna placówka oświatowo – dydaktyczna i jest wspaniałą wizytówką naszego miasteczka.

 

 

                                                                                                                                                                                                                                                               Jolanta Bzduch